Rachel de Joode (1979) studeerde aan de Rietveld Academie en woont en werkt in Berlijn. In haar werk onderzoekt ze het fysieke object en de digitale representatie ervan. Wat je ziet is bij haar niet wat het lijkt. Ze heeft een uitgebreid archief van digitale opnames van allerlei vormen, structuren en tactiele materialen: zo laat zij verf druipen en textiel kreuken. De hoge kwaliteit van de digitale opnames hiervan, laat de toeschouwer twijfelen over wat dit precies is. Je kunt de structuren bijna voelen, maar het werk is totaal vlak: geprint op papier.
Deze manshoge foto beschouwt ze als een schilderij. Vanuit dat idee werkt De Joode aan een eigentijds vervolg op de abstract expressionistische schilderkunst. Alleen zijn haar media niet alleen maar verf en een kwast, maar heeft zij een arsenaal aan digitale collagetechnieken tot haar beschikking. Die geven haar de mogelijkheid om te combineren, schuiven en accentueren. Dat het resultaat op dit monumentale formaat afgedrukt wordt, is een directe verwijzing naar de methodiek van de abstract expressionisten. Het schilderij is allesomvattend. Als je ervoor staat, dan kun je erin verdwijnen: larger than life.
De serie Sloppy Therapy, waar dit werk ook deel van uitmaakt, gaat over de digitale manier waarop kunst vaak geconsumeerd wordt. Dit gegeven is tijdens de covid-19-pandemie alleen maar versterkt. Musea en galeries zijn gesloten dus de meest directe link naar kunst is het beeldscherm. Maar wat je op dit scherm ziet, bijvoorbeeld op Instagram, is een door algoritmes samengestelde bubbel. Je ziet alleen maar wat je goed vindt, of wat het algoritme goed voor jou acht. Daarom blijf je in je comfortzone en ontdek je feitelijk niks nieuws. “Je zit in een echte simulatie, je kijkt naar het feest, je voelt je onderdeel van de kunstwereld en je voelt dat je weet wat er gebeurt”, zegt De Joode. “Dat is een goed gevoel, maar het is natuurlijk een leugen … een nogal rustgevende leugen.”